विरह.. एका झाड़ाचा..

झाडाचा तो बुंधा..
त्याला धरुन बिलगुन
सरसर वर चढलेली ती वेल,
कुणी एके दिवशी
खसकन ओढुन काढली..

अंगभर सुकत थकत
त्या वेलीला आठवत स्मरत
ते झाड़ तीळ तीळ जळत राहीले..

चैत्रातही मग त्याला
पालवी नाही फुटली
आणि हळु हळु त्याची
सावलीसुद्धा आटली..

शिशिरात कारण जेंव्हा
त्याच्याच पानाफुलांनी
त्याची साथ होती सोडली..
त्या वेलीनेच तेंव्हा
खोड-फ़ांदीभर पसरून
त्याची हिरवळ होती जपली..!

सौ. अनुराधा म्हापणकर
:एक वेल मीही..
:माझ्या झाडाला बिलगलेली..