पेपरवेट...

समोरच्या फडफडणार्‍या कागदावर एक हात
पेपरवेट सारखा ठेवून बसलीय मी कधीची
ना पेनातून सरसरून शाई झरु पहाते
ना कागदावर ती शब्दांची रांगोळी नेहमीची

बाहेर पडताना येताहेत
शब्द असंख्य कोलमडलेले
एकेका शब्दाला उभे करत
कसे बसे मी सावरलेले

का आज अशी शब्दांची वेल माझ्या
हिरमुसलेली .. उदास आहे...
क्षणिक म्हणावे हे सारे की
चिर:कालिन हा र्‍हास आहे..?

समोरच्या कागदाची
ती असहाय्य फडफड
आणि माझ्या निरिच्छ मनाची
ती केविलवाणी तडफड....!!
.
.
सौ. अनुराधा म्हापणकर .

विसरशील का..??

माझेच शब्द कानात घुटमळताहेत.. माहितेय मला..
त्या लडीवाळ शब्दांना अबोल करशील का..

मी समोर नकोशी झालीये तुला.. पण
डोळ्यासमोर मात्र तुझ्या.. माझाच चेहरा अहोरात्र
ती प्रतिमा कायमची पुसशील का

माझा स्पर्श टाळशील रे.. पण
मनाला मी स्पर्शून गेलेय तुझ्या...
तो स्पर्श पुरता परतवशील का

दूर जा म्हणतोस खरा.. पण
प्रत्येक श्वासात तुझ्या.. माझाच गंध आहे
उश्वासाबरोबर त्याला मुक्त करशील का..

मीच आहे रोमा रोमात.. अणु रेणुत
रक्तात .. नसा नसात भिनलेली.. पूर्ण अस्तित्वात...
माझे अस्तित्व तुझ्यापासून वेगळे करशील का

सारे सारे जमून जाईल.. पण..
विसरशील का? सांग.. मला तु विसरशील का..??
:
:
सौ. अनुराधा म्हापणकर

एक टिंब..

एक टिंब.. खरतर त्याहूनही छोटं माझं अस्तित्व..
पण शुद्ध हरपताना कळलं...
मी टिंब न्हवे.. बिंदू आहे..
आणि बिंदूही नव्हे.. केंद्र बिंदू आहे
सार्‍याच्या केंद्र स्थानी स्थित मी..
सभोवती सारे माझ्या.. फेर धरलेले
एका ठराविक अंतरा वरून .. त्यांनी मला घेरलेले
मलाच नव्हतं जाणवलं त्यांचं सभोवती असणं..
माझ्या परिघात मला त्यांचं दाही दिशांनी जपणं ..
.
भान हरपतानाच अशी भानावर आले जेव्हा
परिघ जवळ करत सारे एकत्र होते जमत
आपल्या केंद्र बिंदूला जपायला सारे होते धड़पडत..
कदाचित त्यांनाही तेव्हाच.. हा साक्षात्कार झाला आहे..
त्यांना टिंब वाटत असलेली मी.. त्यांचा केंद्र बिंदूच आहे..
.
.
सौ. अनुराधा म्हापणकर

फ़ॉर्वर्डेड एसएमएस नका पाठवू मला..

फ़ॉर्वर्डेड एसएमएस नका पाठवू मला..
नको ती इमेल्स सेँड टू ऑल केलेली
एखादी सुद्धा चालेल खुषालीची ओळ
पण माझ्याचसाठी असावी लिहिलेली

निमित्त कसलेही नसताना बोलायला
कधी करा फोन सहजच एका संध्याकाळी
कामासाठी फक्त नका आठवू मला
मिस्डकॉल तर नकोच कधीही आडवेळी

दोन ओळीचे सुद्धा चालेल पत्र
दोन दिवसांनी क्षेम- कुशल सांगणारे
स्पर्श ज्याला असतो आपल्या माणसाचा
त्या हळव्या भावना अलगद पाझरणारे

प्रेम करा थोडसंच.. चालेल..!
पण नाटकी नी बेगडी नको..
आतड्यातून करा माया..
इंटर नेटच्या जाळ्यातून नको..
:
:
सौ. अनुराधा म्हापणकर

बायपास

डबडबलेला घाम.. छातीतली धडधड
श्वासासाठी चालली दोन मिनिटांची धडपड

डोळे उघडले तेव्हा नाकात खुपसलेला प्राणवायु
आणि समोरच्या काचेवर लिहिलं होतं आय सी यु

काचेपलिकडून डोकावणारे अनेक धीर गंभीर डोळे
त्यातच दोन बायकोचेही पण त्या सर्वांपेक्षा वेगळे

डॉक्टर आणि नर्सेस सार्‍यांची उडालीये तारांबळ
बहुतेक मला जगवण्यासाठीच चाललीये ही धावपळ

मॅसीव होता झटका तरी आता स्टेबल आहे म्हणतात
कोण जाणे कशासाठी मग पळापळ एवढी करतात

एन्जोग्राफीत म्हणे सापडलेत तीन तीन ब्लॉक्स पक्के
परीक्षेत नाही जमले पण इथे सगळ्यात नव्वद टक्के

आता फक्त बायपास.. त्याशिवाय नाहीच उरला उपाय
जीवंत मला रहायचं असेल तर एवढा एकच आहे पर्याय

आज माझी बायपास.. बायकोला म्हटलं नको करून घेऊ त्रास
हां आलोच मी थोड्या वेळात, वाटेतल्या मृत्युला करून बायपास..!
.
.
सौ. अनुराधा म्हापणकर

मातीत पाय रोवून...

मातीत पाय रोवून
घट्ट उभी राहिले..
वाळुसारखी ती
सरसर निसटून गेली
मला दूरवर मागे ठेवून..
तरी अधांतरी
लटके पाय सावरत
मी पुन्हा स्वत:ला
उभी ठेवते घट्ट..
.
त्या मातीत कधी न कधी
उभी राहीनच मी पाय रोवून..
.
.
संस्काराचे बाळकडु
मुलाना पाजताना सुद्धा
निसटून जातात हातातुन..
माझी दोन पिल्लं
अशीच त्या वाळुसारखी..
अंधातरी लोंबकळणारे हात
आणि.. लटक्या संवेदना
दोन्ही सावरत..
मी उभी रहाते पुन्हा घट्ट..
.
माझीच माती ती...
कशी जाईल निसटून..!!!!
.
.
.
.
माती माय
सौ. अनुराधा म्हापणकर

जातोस ना.. जा...

जातोस ना.. जा...
अजिबात.. थांबु नकोस ..
जाताजाता साधा वळूनसुद्धा पाहू नकोस..
निरोपाचा अर्धा हातसुद्धा हलवू नकोस..
कसली अपेक्षा नाही..
आणि आता तर
कसली इच्छासुद्धा नाही..
.
आई होण्याची किंमत
मोजेन मी एकटीच..
एकांताला माझ्या आता
वाचा फोडू नकोस..
.
जातोस ना.. जा...
अजिबात थांबु नकोस..
.
.
तुझ्या आवडी निवडीसाठी
झिजत राहिले अखंड
स्वत:साठी जगेन उरलेले
हे स्वप्न तरी आता मोडु नकोस
.
जातोस ना.. जा...
अजिबात थांबु नकोस ..
.
.
जग तुझ्यावर हसेल..
कुपुत्र म्हणुन हिणवेल..
तरी डोळ्यांवरची झापडं
दूर सारु नकोस..
.
जातोस ना.. जा...
अजिबात थांबु नकोस ..
.
ऐक एकच शेवटचे..
पुन्हा त्रास नाही देणार
अशीच एके दिवशी मी
शेवटला श्वास घेणार..
कुडीतून सोडताना प्राण
तुला क्षमासुद्धा करणार
.
पण..
शपथ आहे तुला बाळा..
पाजलेल्या त्या दुधाची..
बेवारस राहुदे.. कलेवर माझे...
लोक लज्जेस्तवही मला
अग्नी द्यायला तू येऊ नकोस....
.
जातोस ना.. जा...
अजिबात थांबु नकोस ..
जाताना साधा वळूनसुद्धा पाहू नकोस..

.
.
सौ. अनुराधा म्हापणकर

महिलादिनाची पोचपावती..

बाईपणाचे आज माझ्या - कौतुक तुमचे करणे नको
कर्तृत्वाचे आज माझ्या - वजन तुम्ही तोलणे नको
भरारीची आज माझ्या - झेप तुम्ही मोजणे नको
आजपुरतेच मला तुमचे डोक्यावर घेऊन नाचणे नको

नको आहे उदो उदो माझ्या स्त्री-आत्म् शक्तीचा..
नको आहे आरक्षणाचा- राखीव नियम सक्तीचा

बाईपण माझे - ते तुमचे मला जपणे नको
अबला सबला.. चिकटवलेली विशेषणे नको

उंच उत्तुंग भरारीला माझ्या बाईपणाची शिडी नको
अमर्याद कर्तृत्वाच्या पायात बाईपणाची बेडी नको

उमलुदे फुलुदे ..नैसर्गिकच- संकरित कलमी फुलणे नको
आज खुलताना मनभरुन.. एरवीचे मन मारुन ते कुढणे नको
आज मखरात सजताना.. रोजचे अडगळीतले सडणे नको
आज मुक्त वावरताना -उद्या ते भर रस्त्यातले अडणे नको

महिलादिनी सलाम ठोकुनि वर्षभर उट्टे काढणे नको
आजच्या पुरते पाय धरून.. वर्षभर पाय ओढणे नको

पुरूष दिन केलात का साजरा कधी
मग महिलादिनाचीही महती नको
माणूस म्हणूनच जगू दे फक्त..
एकाच दिवसापुरती ही पोच पावती नको..
.
.

:मी फक्त एक माणुस..
सौ. अनुराधा म्हापणकर
:महिलादिन.मार्च ८, २००८

'नवरा विरुद्ध बायको' ..?

नवरा हा नवराच असतो
बायको ही बायकोच असते
हक्काचे आणि प्रेमाचे
दोघांचे एकच जग असते

तिची धाव जरी माहेरच्या कुपणापर्यंत
तरी घरातल्या वीटेवीटेत तिचे अस्तित्व असते
तिच्या अस्तित्वानेच येतो घरी ओढल्यागत
जरी मित्राच्या घरी रंगलेली रात्र असते

लग्न करतात दोघे तेंह्वा
तो उताविळ नवरा आणि ती लाजरी नववधु
दोघही एकमेकां वर करत असतात
आंधळं प्रेम आणि नजरेनं जादू..

तालावर नाचवाताना ती
संसाराची लय सोडत नाही
नाचतो तो ही गप गुमान
तिची साधलेली लय बिघडवत नाही

कधी तो कधी ती
चुका दोघही करतात
तो चूकतो तंव्हा आणतो गजरा
ती चूकते तेंव्हा येते लाडात

मोलकरणीवर गेलेलं लक्ष
तिला आवडत नाही
आणि तिच्याकडे कोणी पाहिलं
तर त्यालाही खपत नाही

तिच्या तोंडी माहेरचा गोडवा
तो म्हणतो माझ्या आईच्या हातची चवच न्यारी
दोघांनाही असतात
आपापल्या माहेरची माणसं प्यारी

घरात असले दोघे
पेटलेलं भांडण असते
एक कोणी नसेल तर
न सोसणारी आठवण असते

जन्म दिलेल्या बाळांचे
त्यांना मिळालेले पालक्त्व असते
त्यांचे नाते ह्यामुळेच
अधिकच झाले परिपक्व असते

संकटातही दोघांना
एकमेकांची साथ सोबत असते..
कारण तुझं वेगळं-माझं वेगळं
अशी संकटांची वाटणीच नसते

कधी तांडव कधी मांडव
कधी तप्त ऊन कधी थंड छाया
आसुसलेल्या त्याच्या स्पर्शासाठी
तिची रसरसलेली काया

'नवरा विरुद्ध बायको'
कधी न संपणारं हे भांडण आहे
खरतर दोघांचही अस्तित्व
एकमेकांशिवाय अपुर्ण आहे

-सौ. अनुराधा सचिन म्हापणकर..
माझ्या नव-याशिवाय अपुर्ण..

अमृतांजन.....

झिरझिरित तलम साडीत ती कोमलांगी
मऊशार हिरवळीवर नाजूक पदन्यास करीत
एकेक पाऊल टाकत ती जवळ येऊन बसली
माझं डोकं हळुवार आपल्या मांडीवर घेत
आपली लांबसडक निमुळती बोटं
माझ्या केसांत फिरवत राहिली
माझ्या चेह-यावर झुकलेला
तिचा तो आरक्त चेहरा...
स्वर्ग सुख म्हणतात ते हेच का..?
तो रेशमी स्पर्श.. ते मधाळ हास्य..
आणि श्वासाश्वासातून बेभान करणारा
तो बेधुंद .. तिचा गंध...
.
.
.
भानावर आलो तेव्हा..
खोलीभर पसरलेला तो अमृतांजनचा वास..
आणि शेजारच्या उशीवर अमृतांजन चोपडणारी बायको..
.
.
मी गपकन डोळे मिटले..
आणि झपाझप त्या हिरवळीच्या दिशेने चालू लागलो...
.
.
सौ. अनुराधा म्हापणकर

...अभिनेत्री...

पापणीच्या कडेचा तो ओलावा
अलगद टीपत नाहीसा केला..
डोळ्यांचं लायनरही बिघडलं नाही
नी त्यावरची आय शॅडोही..
नवी पुटं चेहर-यावर चढवत
झुळुझुळत्या रेशमी साडीत
मी अशी काही वावरले..
खळी गालावरची सारखी करत
खळखळुन नुसती हसले
पुढच्याच क्षणी म्हणाले डायरेक्टर
मॅडम.. शॉट ओके.. !!
.
.
कळलं आत्ताच त्याच रोलसाठी
अवॉर्ड मला मिळालय
बेस्ट कॉमेडियन कॅटेगरीत
अव्वल मला ठरवलय
.
ऐकताच पुन्हा एकदा
भरून मला आले
ग्लिसरीनशिवायच डोळ्यात
अश्रू जमून गेले..
अपयशी ते.. प्रेम माझे ..
यशाचं माप पदरी टाकून गेले
.
.

सौ. अनुराधा म्हापणकर