अमृतांजन.....

झिरझिरित तलम साडीत ती कोमलांगी
मऊशार हिरवळीवर नाजूक पदन्यास करीत
एकेक पाऊल टाकत ती जवळ येऊन बसली
माझं डोकं हळुवार आपल्या मांडीवर घेत
आपली लांबसडक निमुळती बोटं
माझ्या केसांत फिरवत राहिली
माझ्या चेह-यावर झुकलेला
तिचा तो आरक्त चेहरा...
स्वर्ग सुख म्हणतात ते हेच का..?
तो रेशमी स्पर्श.. ते मधाळ हास्य..
आणि श्वासाश्वासातून बेभान करणारा
तो बेधुंद .. तिचा गंध...
.
.
.
भानावर आलो तेव्हा..
खोलीभर पसरलेला तो अमृतांजनचा वास..
आणि शेजारच्या उशीवर अमृतांजन चोपडणारी बायको..
.
.
मी गपकन डोळे मिटले..
आणि झपाझप त्या हिरवळीच्या दिशेने चालू लागलो...
.
.
सौ. अनुराधा म्हापणकर