काहीतरी विपरित घडतय..
जीव वाचवायचा एवढंच कळतय..
सगळीकडे माजलाय गोंधळ
जीवाच्या आकांताने धावपळ
सुसाट एक गोळी तेवढ्यात ...
माझाच वेध घेत येते..
नियती चुकत नाही
माझी हसत भेट घेते..
समोर येतात चेहरे
बायको माझी बाळं
आईवडील म्हातारे
दिसते मग रक्ताची धार
आणि क्षणात.. फक्त अंधार.. !
.
अस्पष्ट शुद्ध येते..
तिथेही धावपळ असते..
तो देवदूत येतो जवळ..
एकवटतो मी सारं बळ..
डॉक्टर मला वाचवा...
प्लीज- प्लीज- मला जगवा..
पण शब्द ओठातच थिजतात
तशातही पापण्या भिजतात..
पण कोणीही थांबत नाहीत
माझ्याकडे बघतही नाहीत..
बिनचेह-याचा एक आवाज येतो
"इथे काही होप्स नाहीत....
लीव्ह धिस केस.. पुढचा बघा.."
.
जड पापणी मिटत असते
उघडू म्हणता उघडत नाही
माझ्या मरणावर रडायलाही
माझ्याकडे वेळ उरत नाही..!!
सौ. अनुराधा म्हापणकर
Tuesday, December 23, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
हृदयस्पर्शी....
ReplyDelete“ माझ्या मरणावर रडायलाही
माझ्याकडे वेळ उरत नाही..!! ”
किती खरं, किती भयानक